У невядомым горадзе
Краіны Дажджоў
жыве безыменны ліхтар.
Удзень ён пазіруе турыстам,
мастакам і ўласнаму ценю,
а ноч з яго робіць саломінку,
праз якую п’юць прагныя зоры
кіпучы алей, і агонь, і абпалены стогн
матылёў.
А яшчэ ёсць паўзмрок —
час, калі невядомы ў цыліндры
спаць кладзе й абуджае ліхтар.
І колькі было такіх шарых гадзінаў,
не знае ніхто:
ні прыцішаны горад,
ні зоры, заўсёды галодныя,
ні матылі, што, губляючы крылы,
надаюць ліхтару
доўгалецце,
ні Краіна Дажджоў,
што жыве толькі ў мроях.
|
|
